Zheng Xiaoqiong (1980, Nanchong), werkte na haar opleiding tot verpleegkundige enige tijd in een ziekenhuis in Sichuan, maar uit onvrede met de werkomstandigheden vertrok ze in 2001. Ze ging naar Dongguan, één van de grote industriecentra in het zuiden, tussen Kanton en Shenzhen, waar vele migrantenarbeiders uit China in de loop der jaren zijn neergestreken in de hoop op een beter leven. Daar werkte ze enkele jaren in verschillende fabrieken aan de lopende band. Na verloop van tijd begon ze gedichten te schrijven, waarin het leven van de industriearbeiders, en met name de vrouwen, een grote rol speelt. Al snel brak ze door en tegenwoordig is ze een van de meest gerenommeerde dichters in China.
het leven is verbijsterend het tijdperk wordt langzaam
blind een veertienjarig meisje staat met ons
aan de lopende band met daarop de vermoeidheid van deze tijd
soms wil ze niets liever dan terugkeren naar haar geboortestreek in Sichuan
hout hakken gras snijden wild fruit en wilde bloemen plukken
uit haar magere blik spreekt verlorenheid ik weet niet
hoe ik dat zou kunnen uitdrukken behalve:
kinderarbeid of zuchten zo dun als papier
(uit ‘Kindarbeider uit Liangshan’) Zheng Xiaoqiong: het leven van migrantenarbeidsters
Zheng Xiaoqiong (1980, Nanchong), werkte na haar opleiding tot verpleegkundige enige tijd in een ziekenhuis in Sichuan, maar uit onvrede met de werkomstandigheden vertrok ze in 2001. Ze ging naar Dongguan, één van de grote industriecentra in het zuiden, tussen Kanton en Shenzhen, waar vele migrantenarbeiders uit China in de loop der jaren zijn neergestreken in de hoop op een beter leven. Daar werkte ze enkele jaren in verschillende fabrieken aan de lopende band. Na verloop van tijd begon ze gedichten te schrijven, waarin het leven van de industriearbeiders, en met name de vrouwen, een grote rol speelt. Al snel brak ze door en tegenwoordig is ze een van de meest gerenommeerde dichters in China.
het leven is verbijsterend het tijdperk wordt langzaam
blind een veertienjarig meisje staat met ons
aan de lopende band met daarop de vermoeidheid van deze tijd
soms wil ze niets liever dan terugkeren naar haar geboortestreek in Sichuan
hout hakken gras snijden wild fruit en wilde bloemen plukken
uit haar magere blik spreekt verlorenheid ik weet niet
hoe ik dat zou kunnen uitdrukken behalve:
kinderarbeid of zuchten zo dun als papier
(uit ‘Kindarbeider uit Liangshan’)